Café aroma

Met een kop koffie tussen haar handen, luisterde Riley naar de muziek die ze op had staan. Na een paar minuten kwam ze echter tot de conclusie dat haar iPod het had begeven en chagrijnig stopte ze deze terug in haar tas. Op dit moment was muziek haar leven, maar nu haar batterij leeg was moest ze het maar even zonder doen. Van haar koffie nam ze al snel een slok en ze keek even naar het raam.

Met een lichte druk duwde Blaid de deur open van Café aroma. Het was er aardig rustig, vergeleken met normaal. Hij deed zijn bruine sjaal af en hing die met zijn jas aan de kapstok. Zijn ogen gleden over de verschillende tafels. In het hoekje zaten twee eerstejaars. Aan een tafeltje in het midden zat een meisje met lang blond haar. Uit duizenden kon hij dat haar herkennen, het was Riley namelijk. Vroeger ooit hadden ze wat gehad, slechts kort. Ze had het uitgemaakt vanwege zijn geflirt, waar ze eigenlijk ook wel gelijk in had. "Een chocomel alsjeblieft" zei hij tegen de persoon die de dranken maakte. Aarzelend schoof hij een van de stoelen bij Riley's tafel naar achteren. "Is deze bezet?" vroeg hij beleefd terwijl hij haar aankeek.

'Nee hoor, ga maar zitten.' Aan het einde van haar zin, stierf haar stem langzaam weg omdat ze doorhad wie het was. Blaid. Ze had geen hekel aan hem, nee in tegendeel - hij was ooit haar vriendje geweest. Misschien niet voor lang, maar toch. Ze keek hem even aan, ze had werkelijk geen idee waarom hij bij haar wilde zitten - maar accepteerde de situatie als hoe deze op dit moment was. 'Leuke vakantie gehad?' Vroeg ze aan hem, terwijl ze nog een slok van haar koffie nam.

Langzaam schoof hij zijn stoel naar achteren en nam hij plaats. Hij merkte hoe Riley hem even aankeek en trok zijn mondhoeken vriendelijk omhoog. Ook hij had geen idee waar hij hier eigenlijk was gaan zitten. Waarschijnlijk omdat hij geen zin had om alleen te gaan zitten. "Mijn vakantie was prima, die van jou?" reageerde hij toen ze aan hem vroeg hoe zijn vakantie was. Toen de serveerder kwam met zijn chocomel bedankte hij haar en nipte hij lichtjes aan zijn - te warme - chocomel. Hij was nooit een fan geweest van koffie.

'Ja, het was gezellig.' Antwoordde Riley kort. Sinds die vier jaar hadden ze nooit echt gespreksstof gehad. Misschien slechts voor een gesprek van 10 minuten, maar daar hield het dan ook altijd op. Voor Riley's idee, was het nu weer het geval - maar de storm kon op ieder onverwacht moment gaan liggen. Ze nam nog een slokje van haar koffie en glimlachte terug naar Blaid, die inmiddels tegenover haar zat.

Blaid keek hem aan terwijl hij zijn handen warmde aan zijn chocomel. Het was koud weer buiten, al was dat niet het onderwerp dat hij wou aansnijden. Terwijl hij op zijn onderlip knabbelde koos hij zijn woorden zorgvuldig uit. "Ik wou me verontschuldigen.." begon hij opnieuw aarzelend. Hij wist dat dit laat kwam, té laat. Maar beter laat dan nooit was het spreekwoord toch? "Voor toen.. Mijn gedrag" Echt duidelijk was hij niet, al wist hij zeker dat Riley het begreep.

Haar blik veranderde in een verbaasde uitdrukking. 'Nou - Excuses aanvaard,' Zei ze met een klein glimlachje. Hij was er dan misschien drie jaar te laat mee, maar het betekende wel dat hij het nog wist - en daar was ze ergens toch wel blij om. Haar mondhoeken krulde even op en ze zag hoe hij wat aarzelde. 'Het is goed,' Zei ze. 'Ik was na die twee weken ook niet bepaald aardig geweest,' Gaf ze toe. Nee, een bitch kon ze wel zijn als ze dat wilde - en dat had ze destijds ook gedaan.

Even grijnsde Blaid kort om haar laatste woorden. Hij fronste even nadenkelijk. Opnieuw koos hij zijn woorden zorgvuldig uit. "Het is niet goed. Jou reactie was meer dan normaal. Ik had beter moeten zijn. Ik had je beter moeten behandelen, dat was het minste wat je verdiende." Met een frons keek hij naar zijn chocomel. Hij nam een paar slokken en stond vervolgens op. "Het spijt me, nogmaals" even leunde hij naar haar toe waarnaar hij zijn lippen zacht op haar wang drukte. Eenmaal aan de kassa betaalde hij voor hun twee en verliet hij Café Aroma.

- Gone -

Verbouwereerd bleef Riley alleen achter in het café. Langzaam gleed haar hand naar haar wang toe, waar hij zijn lippen op had gedrukt en daarna keek ze naar de deur die dichtviel. Met nog een halve kop koffie in haar handen - keek ze eventjes rond. Snel als ze kon dronk ze deze op en ook zij verliet het café, ook al snapte ze nog steeds niet helemaal wat er zojuist gebeurd was.

- both gone -

Ze liep nogal haastig het café binnen. Ze wilde even snel wat drinken halen voor ze weer terugmoest naar school om haar liedje verder te schrijven. Alles zat tegen, natuurlijk stond er weer een mega lange rij. Ze ging er maar in staan en staarde om zich heen. Toen ze na een tijdje eindelijk aan de buurt was en haar chocomel klaar stond, wilde ze betalen. Doordat ze zo gehaast was gooide ze perongeluk haar portemonee op de grond en al het geld rolde eruit. Ze zuchtte geërgerd.

Het was behoorlijk druk in Café Aroma, en Flynn stond al een paar minuten in de rij bij de bar, toen hij achter zich gerinkel hoorde. Een meisje die Flynn herkende van school, had haar portemonnee laten vallen. Hij grinnikte en bukte om haar te helpen het geld op te rapen. 'Alsjeblieft,' zei hij grijnzend aan tegen meisje, terwijl hij zijn hand met het geld uitstak om het aan haar te geven.

Dat was ook echt weer iets voor haar, waarom gooide ze nou al haar geld op de grond? Ze bukte en raapte op handen en knieën de muntjes op. Ze keek op toen ze een stem hoorde en pakte het geld dankbaar aan. 'Dankjewel' mompelde ze terwijl ze rood werd. Ze legde het geld op de balie en maakte dat ze wegkwam uit de rij, ze hoorde nog een beetje gelach en schaamde zich kapot. Ze ging aan een tafeltje bij het raam zitten. De bus had ze nu toch al gemist.

Nadat hij eindelijk zijn chocolademelk had gekregen, maakte hij zich los uit de meters lange rij en keek om zich heen. Er waren niet veel vrije tafeltjes over, dus besloot Flynn maar bij het meisje die haar portemonnee liet vallen te gaan zitten - Jane Brown, als hij het niet verkeerd had. Het was nooit verkeerd om nieuwe mensen te leren kennen. Hij liep naar haar tafeltje bij het raam. 'Vind je het erg als ik erbij kom zitten?' vroeg hij met een grijns.

Ze nam kleine slokjes van haar nog net iets te warme chocolademelk en staarde uit het raam. Damn, ze had gewoon de bus gemist door haar onhandigheid. Een stem liet haar opkijken, en ze glimlachte even, maar werd ook licht rood. 'Natuurlijk, je hebt me net zo'n beetje gered, dus dan kan ik het niet weigeren he.' Ze pakte haar tas van de stoel af en zette die naast haar neer. 'Neem plaats. Oh trouwens, ik ben Jane Brown' zei ze vrolijk.

Flynn grijnsde. 'Viel mee hoor, ik ben altijd bereid onhandige meisjes te helpen,' zei hij grinnikend. Hij nam een slokje chocolademelk - die nog veel te warm was - en stak zijn hand uit. 'Aangenaam, Jane. Ik ben Flynn Whitley.' Hij keek haar aan. 'Ik heb je volgens mij wel eens op school gezien. En Jane, wat is jou passie?' vroeg hij licht grijnzend.

Ze schoot in de lach en schudde haar hoofd. 'Normaal is er niks mis met mijn coördinatie. Het kwam vast doordat ik jou zag. Nee hoor, grapje.' Ze nam nog een slokje en aan haar gezicht was te zien dat ze hem echt maar plaagde. 'Dat zou goed kunnen, ik zit hier al lang op school, dit is mijn laatste jaar. Ik zing, speel gitaar en schrijf liedjes. En dat van jou?' vroeg ze nieuwsgierig.

Flynns grijns werd breder. 'Wat een geweldig compliment, wat jammer dat het een grapje was,' zei hij quasi-teleurgesteld. Hij grijnsde en zette zijn elleboog op tafel. 'Eens even kijken wat ik allemaal kan...' begon hij op een lichtelijk ironische toon. 'Grapje, ik speel ook gitaar, en keyboard, en ook wel drum, verder zing ik, en ik schrijf muziek. Geen teksten, want daar ben ik niet goed in,' vatte hij grijnzend samen.

Ze moest lachen. 'En je bent zeker ook nog comedian? Je laat me lachen' zei ze vrolijk en ze nam nog een slokje van haar drinken. 'Ik vind dat we een keer samen moeten zingen en gitaar spelen. Als jij de muziek schrijft en ik de tekst kan het best nog eens zijn dat we doorbreken. Oke, ik bazel maar wat hoor' zei ze grinnikend en ze liet haar blik even over zijn lichaam glijden.

'Hm, nee, dat ben ik niet,' zei Flynn grijnzend. Hij vond het best leuk dat ze zij dat hij haar liet lachen. Hij fronste licht. 'Ja, dat is misschien wel een idee. We worden wereldberoemd,' mompelde hij zacht grinnikend. 'Heb je al veel nummers geschreven?' vroeg hij geïnteresseerd. Muziek was één van de gespreksonderwerpen waar hij van hield.

Ze glimlachte en ging wat achterover geleund zitten omdat dat wat fijner zat. 'Echt niet?' vroeg ze ietwat verbaasd. 'Nou goed dan, dan is dat gewoon een bijkomstig talent dat je hebt. Ik heb denk ik zo'n dertig nummers geschreven, maar ik heb er nooit iets mee gedaan, zo goed zijn ze nou ook weer niet.' Ze dronk nog wat van haar chocomel, die nu net warm genoeg was.

Flynn glimlachte ook. 'Misschien moet je ze eens opnemen, laten horen, of zoiets. Als ik jou zo zie schat ik wel in dat ze goed zijn, of mijn intuïtie is verkeerd, daar kan het ook aan liggen.' Hij grijnsde en nam een slok chocolademelk, terwijl hij haar nog steeds aankeek. 'Niet geschoten is altijd mis, toch?' vervolgde hij.

Ze glimlachte en keek hem ook aan. 'Dat zou ik best kunnen doen, maar het zou handig zijn als ik toch iemand kende die muziek schreef en me kon helpen. Maar volgens mij ken ik die persoon niet.' Haar ogen straalden wat aangaf dat ze hem aan het plagen was. Ze dronk nog wat chocomel en stond toen op om de lege beker weg te gooien. Toen ze weer zat grijnsde ze nog steeds.

Flynn grinnikte en volgde haar met zijn blik toen ze opstond en haar beker weggooide. 'Wel, dan zou je zo'n persoon moeten vinden,' zei hij met een subtiel grijnsje. Hij leunde achterover en speelde met het roerstokje in zijn beker chocolademelk, terwijl hij haar aan bleef kijken. 'Heb je al een idee waar je die persoon gaat vinden?' vroeg hij plagend.