Tiffany & Co.

We kennen allemaal Tiffany's. De mooiste sieraden die er te vinden zijn. Meer hoeft er toch niet over gezegd worden?

Al fronsend liep Blaid Tiffany's binnen. Hij was hier vaak genoeg geweest. Al was hij niet het type jongen die zijn meisje versierde met sieraden. Hij kwam hier vaak voor zijn familie. De vrouwen van de Johnson Family waren dol op Tiffany's sieraden. Geld was geen probleem. Geld was namelijk nooit een probleem. Al twijfelend liep hij rond, niet precies wetend wat hij voor haar wou kopen. Een van zijn halfzusjes. Hij wou iets kopen dat simpel was, iets wat ze altijd zou kunnen dragen.

Sally liep Tiffany's binnen. Ze was op zoek naar een nieuwe ring en armband. Sally was dol op ringen en armbanden en ze kwam dan ook geregeld Tiffany's even binnen lopen. Het was er, voor de verandering, niet heel druk en daar was ze blij om. Ze hield er niet van als mensen stonden te dringen voor de rekken en glazen kasten, daar werd ze bloednerveus van.
Ze liep wat verder de winkel in en eindigde bij de armbanden. Haar oog viel op een armband en ze ging op haar tenen staan in een poging erbij te komen. Haar vingers raakten de armband aan, maar ze kreeg er geen grip op. 'Verdorie,' bracht ze uit, terwijl ze nogmaals probeerde de armband te pakken te krijgen.

Vol bewondering stapte ook Elexan Tiffany's binnen. Met zijn onbegrensde gevoel én bewondering voor mode was deze winkel ronduit geweldig. Niemand anders kon zo intens opgaan in de samenstelling van een outfit, kledingstuk of sieraad. Een beetje verder in de winkel zag hij een meisje tevergeefs naar een armbandje grijpen. 'Kan ik u helpen, jongedame?' vroeg hij terwijl hij galant naderbij kwam. Met z'n lange arm schoof hij de armband van het rekje en overhandigde hem aan het meisje. 'Uitstekende keus. Erg stevig met zilveren accenten. Heel modieus en met alles combineerbaar.'

Sally keek hem aan. Deze jongen had ze nog niet eerder gezien. 'Bedankt, maar ik denk dat ik prima weet naar wat voor armband ik zoek,' zei ze, een zwakke glimlach rondom haar lippen. Toegegeven, het was niet een heel aardige reactie, maar Sally vond het maar niets als mensen gelijk commentaar, ook al waren ze nog zo positief, over dingen gaven, die nog niet eens officieel van haar waren. Het gaf haar dan altijd het gevoel dat ze het móest kopen en ze wist nog helemaal niet zeker of ze de armband wilde kopen. Maar goed, het was aardig van de jongen om haar te helpen met de armband te pakken. 'Oh, en noem me alsjeblieft geen jongedame,' zei ze, waarna ze haar hand uit stak. 'Noem me maar Sally.'

'Oké, sorry hoor!' Elexan hief z'n handen in de lucht. Hij liep snel weg. 'Dag jongedame', riep hij treiterig. Hij wandelde naar een ander gangpad en keek naar kettinkjes. Hij zuchtte. Nou ja, sorry voor het meisje als ze dat niet leuk vond. Moest ze dat dan zo brutaal laten merken? Ze kon toch gewoon zeggen 'Dankje maar ik kijk nog verder?' of ja, wist hij veel. Elexan schudde kort met z'n hoofd en liep dan de winkel uit.