De toneelzolder

Mensen die van toneel houden zoeken deze plek, in de nok van het dak, vaak op.
Je hebt er een klein podium, een cd-speler en een spot. Voor de rest ligt de zolder vol oude décorstukken beschermd door oude linnen. Er zijn geen ramen.

Max. personen : onbeperkt.

Met een lichte grijns op zijn lippen en een as over zijn schouder liep Blaid de zolder binnen. Hij was alleen, perfect. Niet dat hij echt wat te doen had, of wat van plan was. Je zou denken dat hij achter de piano al zijn tijd doorbracht. Maar dat was niet zo, de piano stond op een te drukke plek. Hij speelde alleen voor zichzelf, niet voor anderen. Hij legde zijn tas neer en ging zitten op de rand van het podium. Uit zijn tas haalde hij verschillende boeken en tijdschriften. Hoe raar het ook klonk, dit was niet de plek waar hij wou zijn. Hij werd 19 volgend jaar. Hij wou geen componist of pianist worden.

Eigenlijk zocht ze een plek om alleen te zijn en ze dacht dat ze deze had gevonden op de zolder, maar niets was minder waar. Op de zolder stond een tas en toen ze verder keek, ontmoette ze de ogen van Blaid. Fijn, na dat ongemakkelijke gesprek van het café wist ze niet of dat ze het wel zo fijn vond - maar ze bleef maar gewoon staan. 'Hey,' Met haar tas over haar schouder, beet ze even op haar lip en wendde ze haar blik af.

Blaid keek op toen hij een plank ergens hoorde kraken. Riley stond in de deuropening. "Hee" reageerde hij traagjes. De boeken en tijdschriften die hij in zijn handen had stopte hij weer terug in zijn tas. Het was niet alsof hij dingen voor Riley probeerde te verbergen. Het was slechts dat hij persoonlijke dingen altijd voor zichzelf hield. Je kon namelijk niet gekwetst worden als je niets liet zien. Dat was waarschijnlijk dan ook de reden waarom hij nog nooit verliefd was geweest, echt verliefd.

Ze keek hem even aan en liep richting hem. Haar tas belandde naast de zijne op de grond en ze nam plaats op de rand van het kleine podium dat er stond. Ze kwam hier wel vaker, maar iedere keer zag ze toch weer andere dingen staan. Ze wist niet zo goed wat ze tegen hem moest zeggen. Het was zó ongemakkelijk om hier met hem te zijn. Ze zuchtte uit en keek hem weer aan. Sprakeloos weliswaar.

Hij volgde haar bewegingen en grijnsde slechts. "Herinner je dat watergevecht nog?" vroeg hij toen ze naast hem ging zitten. Het was zomer om precies te zijn, een van de warmste dagen in hun tweede jaar. Verschillende leerlingen moesten nablijven, waaronder hij en Riley. Ze hadden nog niks, ver van zelfs. Hij grinnikte zacht om de gedachte. Dat was een mooi moment.

Riley glimlachte kort en knikte. 'En of ik me dat herinner.' Zei ze met een lach om haar gezicht. Het was werkelijk een prachtige dag geweest en een geweldig moment. Ze zagen eruit als een stelletje verzopen katten. 'Of die keer in de bezemkast.' Het liet haar even lachen. Het was zo onhandig geweest, nooit had ze geweten waarom ze überhaupt die kast in waren gegaan om een partijtje te zoenen.

Ook hij lachte vervolgens. "Dat was onhandig ja" reageerde hij met een grote grijns. De bezemkast was een plek met goede herinneringen voor hem. Hij ging met zijn hand door zijn haren en grijnsde nog steeds. "We hadden het leuk ja" dat was het belangrijkste toen. Plezier hebben. Niet dat hij dat nu onbelangrijk vond. Maar het was niet meer het belangrijkste.

Riley knikte. 'Dat hadden we zeker.' Beaamde ze. Ze keek hem eventjes aan en ging vervolgens liggen, zodat ze naar het stoffige plafond kon kijken. 'Ik mis de tijden wel, weetje dat.. Gewoon roekeloos plezier maken, onschuldig zijn.' Ze glimlachte bij de gedachte en keek opzij naar Blaid.

Blaid volgde haar voorbeeld en ging ook liggen zodat hij naar het stoffige plafon kon kijken. Hij luisterde naar haar woorden en fronste slechts. "Er is niets veranderd. Je kan nog steeds roekeloos plezier maken, onschuldig zijn" hij deed het nog steeds. Hij was single, dus deed hij er niemand pijn mee. "We zijn slechts ouder en wijzer." hij lachte vervolgens weer om zijn eigen woorden. "Ik ben ouder zeker, maar wijzer niet." hij deed slechts meer zijn best voor andere, meer dan vroeger.

'Het feit dat we ouder zijn maakt ons minder onschuldig - het feit dat we wijzer zijn ook.' Zei ze en keek hem eventjes aan. 'Hoe ouder je wordt, hoe meer betekenis woorden gaan hebben - hoe meer waarde mensen eraan gaan hechten.' Ze wendde haar blik weer naar het plafond toe en zuchtte eventjes. 'Doe niet zo raar, natuurlijk ben je wijzer geworden. Je hebt meer levenservaring - wat je automatisch wijzer maakt.'