Boomhut

Voor straf hebben een aantal jongens jaren geleden een boomhut moeten maken. Deze staat vlakbij de school en het is een geliefde plek als je even alleen wil zijn, of natuurlijk niet...

Maximaal 3 personen.

Ze liep naar het kleine boomhutje en hoorde de takken en bladeren onder haar voeten kraken. Toen ze eenmaal aankwam keek ze naar het trappetje waarop je moest klikken om in de hut te komen. Stevig genoeg. Toch klom ze er langzaam in, met moeite want ze was niet zo lenig.

Iets aan de late kaant haastte Blaid zich naar de boomhut toe. Hij was nooit echt goed met tijd geweest, of tenminste met op tijd zijn. Om een of andere reden was er altijd wel wat dat op zijn weg kwam. Niet altijd even gewenst. Toen hij de trap op kwam hoorde hij dat er iemand al aanwezig was. Jane namelijk. Hij had haar gemist, al was dat nogal raar voor zijn doen. Jane was iemand waar hij op kon terugvallen. Eigenlijk was ze een van de weinige stabiele vrouwelijke factoren in zijn leven.

Ze was blij dat ze zo goed met Blaid bevriend was, hij maakte er namelijk nooit een probleem van als ze te laat kwam, gezien hij zelf ook altijd laat was. Een beetje met een lichte angst keek ze naar beneden. Wat als ze door de bodem zakten? Wat als er een boom hierop waaide? Wat als ze opeens zou vallen en naar beneden zou storten? Ze was erg goed in het zichzelf bang maken. Ze keek op toen ze iemand hoorde en glimlachte. 'Hey jij daar' zei ze vrolijk.

Toen Blaid het eenmaal tot de top had gehaald keek hij op. Jane stond om hem te wachten, vrolijk als altijd. "Heeeee" reageerde hij met een brede glimlach. Hij knuffelde haar meteen enthousiast en drukte vervolgens drie kusjes op haar wangen. Bij Jane was hij altijd zo. Liever. “Hoe was je vakantie?” vroeg hij meteen benieuwd terwijl hij ergens tegen de muur neerplofte. Nog steeds breed glimlachend keek hij naar haar.

Ze sloeg haar armen om zijn nek en glimlachte enthousiast. 'Ik heb je gemist!' zei ze nadat ze hem had los gelaten en was gaan zitten. Ze vond het fijn om bij Blaid in de buurt te zijn omdat hij niets van haar verwachtte. Anderen deden dat wel altijd en dat werkte haar op haar zenuwen. 'Mijn vakantie was veel te kort, maar hartstikke leuk' zei ze lachend. 'En die van jou?'

Met zijn ogen volgde Blaid hoe ze ging zitten. De breede glimlach bleef op zijn lippen liggen. "Iedereen’s vakantie is volgens mij veel te kort" reageerde hij al grijnzend. Ook zijn vakantie was namelijk veel te kort geweest. Toen zij vervolgens vroeg hoe zijn vakantie was geweest fronste hij na denkelijk. Zijn moeder was te druk geweest met haar tweeling waardoor ze bij hun vader hun vakantie door hadden gebracht, hij en Diablo. "Diablo.." begon hij traagjes. Niet in staat om zijn zin te kunnen af maken.

Ze grinnikte en knikte instemmend 'ja dat denk ik ook' zei ze. Ze keek naar zijn frons en haar vingers gleden automatisch naar zijn voorhoofd om de rimpels weg te strijken met haar vingers. Ze keek naar hem en wachtte tot hij zou vertellen wat er was. 'Ja? Wat is er met je broer?' vroeg ze rustig, ze wilde hem niet pushen om het te vertellen, maar hij wist dat hij alles bij haar kwijt kon. Ze legde haar hand weer naast zich neer.

Even trok Blaid zijn mondhoeken lichtjes op toen Jane met haar vingers over zijn voorhoofd streek. Het was leuk hoe Jane anders was, op een positieve manier. Hij wist dat hij haar alles kon vertellen. Dat ze hem zou helpen en er voor hem wou zijn. Hij kon echter de woorden niet vinden. Om te vertellen dat zijn broertje Homo was. Begrijp hem niet verkeerd, hij heeft niks tegen homo's. Maar Diablo was als hem. Soms werd er wel eens gezegd dat ze té veel op elkaar leken.. Verward schudde Blaid de gedachtes van zich af. Hij kon de juiste niet vinden, niet nu maar ook niet morgen. "Diablo is Homo" gooide hij er vervolgens maar uit. Zijn blik wende hij af.

Ze keek naar hem en wachtte geduldig af. Ze wist dat hij het ooit wel zou vertellen, ze vertrouwden elkaar door en door. Althans, zij vertrouwde hem door en door. En ze nam aan dat hij hetzelfde voelde. Haar blik werd even onderzoekend toen hij zei wat er was. Ze had het niet verwacht, ze kende zijn broer best goed, maar dat had ze echt niet verwacht. Ze zag dat Blaid er best wel moeite mee had en ze boog naar voren om haar lippen zacht tegen zijn mondhoek aan te drukken, om hem te troosten. Misschien deed ze dat anders dan anderen maar het maakte haar uniek. Ze ging weer recht zitten en keek hem aan. 'Vind je dat erg lastig?' vroeg ze uiteindelijk maar.

Zacht voelde hij Jane's lippen op zijn mondhoek. Zijn frons was er echter alweer. Hij keek op toen ze hem vroeg of hij het lastig vond en dacht er lang over na. "Ik had het niet verwacht" mompelde hij onduidelijk met een blik naar het plafon. "Hij was als mij." bracht hij vervolgens uit. Het homo zijn was niet echt zijn probleem. Hij was slechts bang om zijn broer te verliezen. Om gewoon met hem een voetbal wedstrijd te kunnen kijken en schuin commentaar te kunnen maken. Diablo was meer als een vriend voor hem, Diablo was een van zijn beste vrienden.

Ze keek naar hem en haar vingers gleden automatisch weer naar zijn voorhoofd om de rimpels weg te strijken. 'Ik snap wat je bedoelt' mompelde ze. 'Maar hij veranderd heus niet omdat hij op jongens valt hoor, ik denk niet dat je je broer kwijtraakt. Hij zal alleen niet meer met een meisje thuiskomen zoals jij, maar met een jongen.' Ze keek hem even aan en sloeg haar armen om hem heen, in een knuffelpoging. 'Het komt wel goed joh'

Hij luisterde naar haar woorden en hield haar vervolgens even vast. Hij fronste niet meer, aangezien hij wist dat Jane toch ging proberen om ze weg te krijgen. "Dankjewel" fluisterde hij vervolgens zacht terwijl hij zijn lippen op haar voorhoofd drukte. Jane maakte het beter, minder zwaar. Nu was het handelbaar. "Ik wil hem gewoon niet verliezen" sprak hij vervolgens terwijl hij met een van haar handen speelde. Diablo had het nog niet aan hun ouders verteld. Al twijfelde Blaid er aan of hij dat ooit wel ging doen.

Ze omhelsde hem nog eens stevig, zodat hij nog eens wist dat ze hem er wel mee wilde helpen en dat hij altijd naar haar toe mocht komen als hij ergens mee zat. 'Geen dank' fluisterde ze zachtjes en ze glimlachte toen hij met een van haar handen begon te spelen. Dat vond ze fijn, het maakte haar rustig omdat ze zich op dat deel van haar lichaam kon concentreren. Na een tijdje keek ze op en keek ze hem doordringend aan. 'Je zult hem niet verliezen, want hij is nog steeds die Diablo die jij kent hoor. Zijn seksualiteit bepaalt zijn karakter niet.'

Blaid bleef met haar hand spelen en luisterde naar haar woorden. Hij wist dat ze gelijk had. Het was gewoon moeilijk. Moeilijk om Diablo met een jongen voor te stellen. Moeilijk omdat hij er geen grapjes meer over mocht maken. Hij zuchtte vermoeid van alle gedachtes. "Je hebt gelijk" mompelde hij tenslotte met tegenzin. Het was gewoon makkelijker geweest als Diablo niet homo was. Maar van de andere kant. Dingen waren op een andere manier altijd makkelijker. En je bent nu eenmaal wie je bent.

'Ik heb altijd gelijk' grapte ze en ze keek hem aan. Met haar wijsvinger tilde ze zijn hoofd op waarmee ze hem dwong haar aan te kijken. 'Als je je hart er nog eens over wilt luchten dan weet je me te vinden hè!' Ze haalde haar vinger weg en glimlachte. 'Het komt wel goed, ik snap dat het niet makkelijk is, maar voor hem is het natuurlijk ook lastig. Hij moet zichzelf accepteren, en dat is denk ik het moeilijkste dat er is.'

Blaid had geen andere keuze dan opkijken toen ze hem daar toe dwong. Langzaam glimlachte hij lichtjes. Het was lief hoe ze zo haar best deed. Vertederend. Hij sloeg zijn arm over haar schouder en trok haar dicht bij zich. Zijn ogen waren gericht op het plafon. Hij zei niks. Niet omdat hij verdrietig was of niks wist te zeggen. Maar omdat het zo precies goed was. "Dankjewel" fluisterde hij vervolgens schor. Hij was haar dankbaar. Niet persé voor haar woorden maar omdat ze er gewoon was.

Ze knikte slechts en legde haar hoofd even op zijn schouder, wat zo precies paste waardoor het erg lekker was. Ze sloot even vermoeid haar ogen en dacht na. Zijn broer die op jongens viel, dat had ze dus echt nooit verwacht. Gewoon echt niet. 'Dat is wel goed' fluisterde ze en ze opende haar ogen weer. 'Weetje, ik heb nog iets voor je.' Ze ging recht zitten en pakte uit de zak van haar broek een papieren zakje, waar ze een steentje uit haalde. Het was een auberginekleurig steentje. 'Hij komt uit India, je weet wel dat ik daar in de vakantie een maand in mijn eentje heb gereisd? Nou, dit steentje zorgt voor minder stress en helpt je goed ontspannen, maar dan moet je het ding wel onder je kussen leggen.' Ze pakte zijn hand en legde het kleine ding erop.

Verbaasd keek Blaid op toen ze zei dat ze iets voor hem had. Ook hij had een cadeautje voor haar al had hij dat niet meegenomen naar de boomhut. Hij keek haar aan en keek naar het kleine steentje dat ze in zijn handpalm legde. Een grijns kwam op zijn lippen, waarnaar hij haar dicht bij zich trok en zijn lippen zacht op die van haar drukte. "Dankjewel" mompelde hij vervolgens zacht voordat hij haar losliet. Het steentje stopte hij zorgvuldig in zijn broekzak. Al geloofde hij zelf niet in dat soort gedoe, hij ging het uitproberen. Aangezien het van Jane kwam.

Ze glunderde helemaal, blij dat hij het leuk vond. 'Graag gedaan, voor jou altijd. Ik hoop dat het werkt, het was eigenlijk meer om uit te proberen, ik heb er zelf ook een. Precies dezelfde.' Ze grijnsde en wees naar het kettingkje om haar hals, waar het steentje zich bevond. Ze drukte nog een kus op zijn lippen en ging toen achterovergeleund tegen de achterste wand van de boomhut zitten. Ze sloot haar ogen en genoot van de rust diet hier was. Dit was zo'n fijne plek om even te zitten.